Apollonius <Pergaeus>, Apollonii Pergaei Conicorvm Lib. V. VI. VII. paraphraste Abalphato Asphahanensi : nunc primum editi ; additvs in calce Archimedis assvmptorvm liber, ex codibvs arabicis mss Abrahamus Ecchellensis Maronita latinos reddidit, Jo. Alfonsvs Borellvs curam in geometricis versione contulit & [et] notas vberiores in vniuersum opus adiecit

Table of figures

< >
[Figure 161]
[Figure 162]
[Figure 163]
[Figure 164]
[Figure 165]
[Figure 166]
[Figure 167]
[Figure 168]
[Figure 169]
[Figure 170]
[Figure 171]
[Figure 172]
[Figure 173]
[Figure 174]
[Figure 175]
[Figure 176]
[Figure 177]
[Figure 178]
[Figure 179]
[Figure 180]
[Figure 181]
[Figure 182]
[Figure 183]
[Figure 184]
[Figure 185]
[Figure 186]
[Figure 187]
[Figure 188]
[Figure 189]
[Figure 190]
< >
page |< < of 458 > >|
28ABRAHAMI ECCHELLENSIS vbi illi eum collocant in anno periodi Iulianæ 4430. ideſt ante
Chriſtum Dominum annis 284.
iuxta quàm opinionem Apollo-
nius iunior erit Euclide annis 44.
Almamun autem ſub quo facta eſt librorum Apollonij verſio
in Arabicam linguam ex laudato Gregorio Chalipha ſecundò
ſalutatus eſt An.
Heg. 203. ex omnium ſcriptorum ſententia,
qui annus ex Tabula Aerarum Iſmaelis Sciahinſciah, quàm re-
fert in hiſtoria Gentium, reſpondet Anno Chriſti Domini ſola-
ri 826.
plùs minuſue. Nam Hegiram accidiſſe anno Chriſti
631.
habet Iſmaèlis Tabula contra omnium Chronologorum
Orientalium opinionem, qui eam reponunt in ann.
Chriſti 622.
& vndecim Heraclij, vno excepto Eutychio Alexandrino, qui
eam reponit in ſua hiſt.
Eccles. in an. Chriſti 614. ſcribit enim
ibi:
A Chriſto Domino noſtro vſque ad Hegiram ſunt anni 614. In
quo octennio integro diſcrepat ab alijs Chronologicis.
Sed hæc
leuiter tetigiſſe, ſatis eſt;
non eſt enim animus hic temporum
apices data opera excutere, nec id ſanè vacat, nec huius lo-
ci eſt.
Principem autem Almamunum, eam procuraſſe verſionem
librorum Apollonij, non ſolùm facilè, ſed procerto credendum
eſt.
Nam is omnium ſcientiarum ſtudijs vehementiſſimè arde-
bat, proindeque congerendorum vndique librorum nunquàm
finem faciebat, eratque in eorum interpretes prolixiſſimus.
Mira ſanè, quæ de illius, ac proaui Abugiahphar Almanſur
animi propenſione in literas, &
literatos viros refert Sahadus
Filius Ahmedi Andaluſij in Hiſt.
Arabum. Is, inquit ibi, erat
ſtatus Arabum in gentilitate.
Poſtquàm verò fauoribus proſequutus eſt
Deus Altiſsimus Hacſemitas, deuoluitque ad eos imperium, conuerſæ
mentes ſunt, &
intellectus à ſtupore, in quo iacebant, & exſuſcitata
ingeniorum acumina poſtquàm extincta erant.
Horum autem primus,
qui promouendis ſcientijs operam nauauit, erat Abugiahphar Almanſur
ſecundus Chalipha.
Qui tametſi luriſprudentiæ deditiſsimus eſſet, &
peritiſsimus;
nihilominus, & Philoſophtæ vacabat ſtudio, ſed arden-
tius Aſtronomiæ.
Cùm verò Imperij ſuſcepiſſet ſceptra Chalipha ſepti-
mus Abdalla Almanſun filius Aaronis Raſcidi, abſoluit ea, quæ ince-
perat Auus ipſius Almanſur, operamque dedit ſcientijs vbique inquiren-
dis.
Hinc Græcorum ſcripſit Imperatoribus rogans ſibi mitti

Text layer

  • Dictionary

Text normalization

  • Original

Search


  • Exact
  • All forms
  • Fulltext index
  • Morphological index