2826QVÆST. PROOEMIAL.
præſcribenti:
hic autem eſt habitus ſcientificus Dialecticæ docentis pro-
prius; ergo vnus idemq́ ue eſt habitus vtriuſque Dialecticæ. Quòd ſi habi-
tus opinatiui aliqua ratione merentur nomen Dialecticę vtentis, id eatè-
nus eſt, quatenùs habitui ſcientificio materiam ſubminiſtrant, vt ſuam im
primat formam, & cum eo ſimul concurrit ad vſum integrandum.
prius; ergo vnus idemq́ ue eſt habitus vtriuſque Dialecticæ. Quòd ſi habi-
tus opinatiui aliqua ratione merentur nomen Dialecticę vtentis, id eatè-
nus eſt, quatenùs habitui ſcientificio materiam ſubminiſtrant, vt ſuam im
primat formam, & cum eo ſimul concurrit ad vſum integrandum.
Ex quibus facili negotio dilues aduerſæ partis argumetum;
patet enim
11Refellitur
ærgumẽtũ
oppoſitæ sẽ
tentiæ. falſò aſſumi habitum Dialecticæ vtentis (ſi de eo loquamur, qui hoc nomẽ
propriè, & in rigore meretur) eſſe opinatiuum, cum actus diſſerendi magis
pertineat ad Dialecticam, quatenùs remotè oritur ex habitu ſcientiæ, quã
prout proximè naſcitur ex opinatiuo: vnde reſponſio ibi data optima eſt.
Ad eius impugnationem reſpondemus exemplum à virtutibus deſumptũ
non eſſe ſimile, quia habitus cuiuſq́ ue virtutis, verbi cauſa temperantiæ,
ex ſe habet rationem formalem, & honeſtatem ſufficientem, vt actus, qui
ex illo naſcitur, ad temperantiæ virtutẽ pertinere dicatur; habet enim ſpe
cificam illius honeſtatem in ſuo genere completã. At habitus opinatiuus,
cum nullius ſcientiæ rationem participet, efficere nequit, vt actus à ſe ge-
nitus ad aliquam artem ſpectet, niſi merito alterius habitus hoc accipiat;
quam gratiam præſtat Dialectica docens: vt à nobls explicatum eſt.
11Refellitur
ærgumẽtũ
oppoſitæ sẽ
tentiæ. falſò aſſumi habitum Dialecticæ vtentis (ſi de eo loquamur, qui hoc nomẽ
propriè, & in rigore meretur) eſſe opinatiuum, cum actus diſſerendi magis
pertineat ad Dialecticam, quatenùs remotè oritur ex habitu ſcientiæ, quã
prout proximè naſcitur ex opinatiuo: vnde reſponſio ibi data optima eſt.
Ad eius impugnationem reſpondemus exemplum à virtutibus deſumptũ
non eſſe ſimile, quia habitus cuiuſq́ ue virtutis, verbi cauſa temperantiæ,
ex ſe habet rationem formalem, & honeſtatem ſufficientem, vt actus, qui
ex illo naſcitur, ad temperantiæ virtutẽ pertinere dicatur; habet enim ſpe
cificam illius honeſtatem in ſuo genere completã. At habitus opinatiuus,
cum nullius ſcientiæ rationem participet, efficere nequit, vt actus à ſe ge-
nitus ad aliquam artem ſpectet, niſi merito alterius habitus hoc accipiat;
quam gratiam præſtat Dialectica docens: vt à nobls explicatum eſt.
ARTICVLVS III.
Dialecticam docentem eſſe verè, proprièq; ſcientiam à cæteris di-
ſtinctam concluditur.
ſtinctam concluditur.
ANTEQVAM propoſitæ initio quęſtioni reſpondeamus, pręmit
tendum eſt nomen ſcientiæ apud Ariſtotelem, eiuſq́ interpretes
22Nomen ſci
entiæ trifa
riàm vſur-
patur. trifariam vſurpari. Primò latiſsimè pro qualibet cognitione: quo
ſenſu dicimur ſcire, non modò ea, quæ vidimus, certovè cognoui-
mus, ſed & quæ opinione, aut fide tenemus. Ita locutus eſt Ariſtoteles 1.
Anteprædic. cap. cum Grãmaticam ſcientiam appeliauit. Secundò ſtri-
ctiſsimè pro ſolis nimirùm ſciẽtijs ſpeculatiuis, quo pacto acceptum fuiſ-
ſe ab Ariſtotele. 6. lib. Ethic. cap. 3. multi opinantur; acceperuntq́ ; multi ex
Philoſophis, qui negarunt Dialecticam eſſe ſcientiam. Tertiò deniq́ ac-
cipitur ſcientia minùs latè, quàm in prima ſignificatione, & minùs angu-
ſtè, quàm in ſecunda, pro omni, & ſola notitia certa, & euidenti per demõ-
ſtrationem comparata. Hoc ſenſu definiuit Ariſtoteles ſciẽtiam 1. Poſter.
cap. 2. eamq́ ue diuiſit. 6. Metaphyſ. cap. 1. in artes practicas, Philoſophiam
Moralẽ, & ſcientias ſpeculatiuas. Quãdo igitur quærimus, Nũ Dialectica
ſit ſciẽtia? non eſt ſermo de ſciẽtia in primo, vel ſecũdo ſignificato; in alte-
ro enim certa eſt pars affirmatiua: in altero negatiua poſtea cõcludetur;
ſed in tertio tantùm. Poteſt verò ſciẽtia eo modo ſpectata conſiderari in
actu, vel in habitu. Sciẽtia actualis eſt ipſa cognitio, quæ tãdiu durat, quã-
diù intellectus operatur. Habitualis eſt facilitas ad eliciendã ſciẽtiã actua
lem ex frequẽtatione actuum relicta, & in intellectu quanuis ferietur per-
33Dialectia
vtens àu-
mero artiũ
excluditur. ſiſtens; de qua præſertim his quæſtionibus diſputatur.
tendum eſt nomen ſcientiæ apud Ariſtotelem, eiuſq́ interpretes
22Nomen ſci
entiæ trifa
riàm vſur-
patur. trifariam vſurpari. Primò latiſsimè pro qualibet cognitione: quo
ſenſu dicimur ſcire, non modò ea, quæ vidimus, certovè cognoui-
mus, ſed & quæ opinione, aut fide tenemus. Ita locutus eſt Ariſtoteles 1.
Anteprædic. cap. cum Grãmaticam ſcientiam appeliauit. Secundò ſtri-
ctiſsimè pro ſolis nimirùm ſciẽtijs ſpeculatiuis, quo pacto acceptum fuiſ-
ſe ab Ariſtotele. 6. lib. Ethic. cap. 3. multi opinantur; acceperuntq́ ; multi ex
Philoſophis, qui negarunt Dialecticam eſſe ſcientiam. Tertiò deniq́ ac-
cipitur ſcientia minùs latè, quàm in prima ſignificatione, & minùs angu-
ſtè, quàm in ſecunda, pro omni, & ſola notitia certa, & euidenti per demõ-
ſtrationem comparata. Hoc ſenſu definiuit Ariſtoteles ſciẽtiam 1. Poſter.
cap. 2. eamq́ ue diuiſit. 6. Metaphyſ. cap. 1. in artes practicas, Philoſophiam
Moralẽ, & ſcientias ſpeculatiuas. Quãdo igitur quærimus, Nũ Dialectica
ſit ſciẽtia? non eſt ſermo de ſciẽtia in primo, vel ſecũdo ſignificato; in alte-
ro enim certa eſt pars affirmatiua: in altero negatiua poſtea cõcludetur;
ſed in tertio tantùm. Poteſt verò ſciẽtia eo modo ſpectata conſiderari in
actu, vel in habitu. Sciẽtia actualis eſt ipſa cognitio, quæ tãdiu durat, quã-
diù intellectus operatur. Habitualis eſt facilitas ad eliciendã ſciẽtiã actua
lem ex frequẽtatione actuum relicta, & in intellectu quanuis ferietur per-
33Dialectia
vtens àu-
mero artiũ
excluditur. ſiſtens; de qua præſertim his quæſtionibus diſputatur.
Hoc ſuppoſito, nemo dubitat Dialecticam vtentem à numero ſcientia-
rum excludi, idq́ ue ſiue quoad actum, ſiue quoad habitum conſideretur;
nam actus eſſentialiter eſt opinatiuus, vtpotè medio probabili genitus,
ex quo ſcientiæ firmitatem haurire non poteſt; habitus verò etſi na a
rum excludi, idq́ ue ſiue quoad actum, ſiue quoad habitum conſideretur;
nam actus eſſentialiter eſt opinatiuus, vtpotè medio probabili genitus,
ex quo ſcientiæ firmitatem haurire non poteſt; habitus verò etſi na a